Rovers op kamp

Zeewolde

Zo kwam het dus dat zeven rovers om 18:00 (of ja, een deel van de groep, Martijn en Marco kwamen een beetje later aan) bij het gebouw verzamelden. Nadat alle bagage in de twee auto’s was gepakt, en iedereen op zijn plekje zat, en we op het punt stonden om te gaan, bedacht Joran dat hij vergeten was om een stoeltje mee te nemen en bedacht Thijs dat hij vergeten was een kussen mee te nemen. Dus na een tussenstop om de vergeten en ontbrekende spullen op te halen kon de reis dan eindelijk beginnen. Wat er in de ene auto gebeurde is voor de schrijver van deze blog een groot mysterie, behalve dat daar Haribo kikkertjes werden gegeten. In de andere auto werd een serieus potje autobingo gespeeld (met Ellen als winnaar), heel veel snoepjes gegeten (met Florien als uitdeler), 10.000 luchtballonen van K3 gespeeld (met Chris als aanvrager), en netjes gereden (met Thijs als chauffeur).

Op bestemming aangekomen werd de bagage uit de auto’s geladen, en voor zover dat paste, in de bolderkar gezet. Bij het aanmelden op het terrein kregen we een mandje met ecologische allesreiniger en afwasmiddel, en de mededeling dat wij het veld het hele weekend voor onszelf zouden hebben. Terwijl de ene helft van de groep begon met het opzetten van de tent, wandelde de andere groep terug om de overige bagage uit de auto’s te halen.

Niet veel later stond de tent en waren alle luchtbedden opgepompt, slaapzakken uitgerold, bedjes opgemaakt en campingstoeltjes uitgeklapt. Vervolgens kwam het avondprogramma, opgesteld door Chris en Florien. Een wandeling met routetechnieken. Met een beetje aandringen lukte het dat iedereen de korte broek verwisselde voor een lange broek (begrijpelijk, het was dan ook erg warm) en stonden we klaar om te gaan. Iedereen had zijn eigen stukje van de route gekregen, met allemaal verschillende technieken. Zo kwamen de vlieglijn, blinde vlek, route in tekst (voor gevorderden), het oleaat en de kruispeiling allemaal terug. We zijn tegen een uur of tien aan onze tocht begonnen, met de verwachting vanuit Chris en Florien dat het ongeveer drie tot vier uur zou duren. (De uitgezette afstand was ongeveer 16 kilometer, maar vanwege de technieken werd er al op een beetje extra tijd gerekend.) Dus het was even doorbijten toen de klok twee uur sloeg en we nog een stuk van ongeveer 8 kilometer moesten. En toen het drie uur werd en we nog een dikke 5 kilometer moesten. Vervolgens sloeg de klok vier uur en begonnen de vogeltjes alweer te tsjilpen. Dat was het moment dat de meesten er ook al wel behoorlijk klaar mee waren. Er is dan ook maar besloten om het laatste gedeelte van de route ook maar met Google Maps als navigatie te lopen. Tegen half vijf bereikten we gelukkig ons veldje weer, en na nog even kort bij te zijn gekomen op onze campingstoeltjes dook iedereen toch wel vrij vlot het bed in.

Uitslapen zat er helaas niet in voor deze rovers, want omdat de opkomende zon recht op onze tent scheen werd het er vroeg warm, of ja, bloedheet. Eigenlijk hadden we nog een activiteit gepland voor de ochtend, maar we hebben als groep toch maar gezamenlijk besloten om het rustig aan te doen. Een bescheiden delegatie heeft deze ochtend nog een bezoekje gebracht aan de winkel, er bleken nog een aantal zaken te ontbreken (onder andere, maar niet beperkt tot: drie kleurige parasols, een tekentang, kipcorns en wegwerpbarbecues), dus toen zij weer terugkwamen hebben we, met behulp van de parasols en de tent een klein schaduwplekje op het anders zonovergoten veld weten te bemachtigen. Als verstandige scouts hebben we ons allemaal ingesmeerd tegen dit zonneweer, en heeft iedereen zich netjes in hun scoutingshirt gehesen, wat verplicht was voor de opening van het avonturenhuis. Thijs, voor het kamp de enige zonder uniform, heeft als cadeau voor zijn 25e verjaardag een prachtig exemplaar ontvangen. En toen waren we er eigenlijk klaar voor.
Een beetje onwennig begaven we ons naar het veld, waar de opening zou zijn. We zouden hier een kettingreactie bouwen met andere deelnemende groepen, en vervolgens waren er allerlei activiteiten klaargezet waaraan wij konden deelnemen. En toen wij daar in de menigte stonden viel ons één ding op: er waren voornamelijk welpen aanwezig. Dit is op zich geen probleem natuurlijk, maar wij, als oudste jeugdspeltak, voelden ons behoorlijk misplaatst. Maar ook onderling was er een gevoel van buiten de boot vallen (dit is een grapje waar ik niet veel later in dit verhaal nog op terugkom). Een aanwezige fotograaf maakte een groepsfoto, of ja, een foto van een deel van de groep. Ellen en Florien stonden vijf meter verderop, en toen zij zich omdraaiden zagen ze hoe de heren netjes aan het poseren waren voor een plaatje.

Na een welkomstspeech was het dan tijd om echt te beginnen met de kettingreactie. Dit was een grote stap voor Chris, Marco en Thijs, zij voelden niet de behoefte om mee te doen aan dit ‘welpenspelletje’. Dit was van korte duur, nadat de fotograaf ze aanmoedigde om ook gewoon te gaan bouwen kwamen ze met de hoofden naar beneden bij de groep staan. Ook dit afwachtende was zo voorbij, want niet veel later stonden deze drie zeer actief hout te zagen, schroeven te draaien en onderdelen te pakken voor ons gedeelte van de reactie. Een buitenstaander had misschien gezien dat deze drie het misschien wel het serieust namen van de zeven bouwers. Zo kwam het dat anderhalf uur later en mooi stukje kettingreactie stond. Na de kettingreactie zouden we wat te eten halen, maar Joran vond het lastig kiezen of het een pannenkoek of een broodje worst zou worden. Hij is dus ook meerdere keren van rij gewisseld (uiteindelijk werd het een broodje worst).

De rest van de middag waren er nog een hoop activiteiten om te doen. Joran ging suppen, Chris, Ellen, Florien, Marco en Martijn gingen in de kano’s en Thijs had zijn stoeltje naar het water gesleept en zou de boel in de gaten houden (de boel: telefoons en andere niet-waterdichte voorwerpen + de mensen op het water uitlachen als er iets mis zou gaan). De kanovaarders verdeelden zichzelf over twee groepen: Marco en Martijn, beiden met de zwembroek aan, en Chris, Ellen en Florien. Marco en Martijn gingen letterlijk voortvarend over het water, bij de andere drie ging het wat moeizamer. Een opmerkzame man op een boot merkte op: ‘Fijne jongen, dat jij die twee meiden alleen laat pedellen.’ En alsof dat nog niet genoeg was, begon Chris toen te schommelen. Van links naar rechts, van links naar rechts, tot het kantelpunt bereikt was en de boot omkiepte. De Titanic was er niets bij. Met veel moeite werd de boot zo goed mogelijk geleegd, en werd er een voor een weer ingeklauterd. Dit werd begeleid door het gelach uit de andere boot.

Eenmaal op het droge teruggekeerd moesten we vlot naar de tent en omkleden, want we hadden een reservering staan bij de Pizzeria in Zeewolde. Het eten was lekker, dat was zeker. Het duurde alleen wel geruime tijd voor we dat hadden ontvangen, en het was zo ontzettend warm in het restaurant dat we om de beurt naar buiten gingen om een luchtje te scheppen. Alles bij elkaar hebben we wel een fijne avond gehad hoor, zeker toen drie van de rovers, ik zal geen namen noemen (Chris, Ellen en Florien), een spork (een van die échte scouting-essentials) hadden weten te bemachtigen, kon hun avond niet meer stuk. Na de avond gezellig te hebben afgesloten bij de barbecue die die ochtend was gekocht, doken we een stukje eerder dan de avond ervoor het bed in.

De laatste ochtend hebben we onder het afdakje bij het toiletgebouw ons ontbijt naar binnen gewerkt, vanwege de druppels die uit de lucht kwamen vallen. Het deed iedereen wel een beetje pijn om het tentzeil nat te zien worden, maar een beetje pech hoort er nou eenmaal bij. Gelukkig was het na het ontbijt en het opruimen was het nog niet afgelopen. Er stond nog een verrassing op het programma! Minigolven. In twee groepjes zijn we het parcours langs geweest. Waar groepje twee dacht heel lekker bezig te zijn, bleek groepje één ze finaal te hebben ingemaakt. De bedoeling was natuurlijk om zo min mogelijk punten te verzamelen, want elke slag is een punt. Hier de uitslagen. Joran: 98, Thijs/Martijn: 84, Florien: 81, Chris: 75, Ellen: 71, en de winnaar van de dag, Marco: 64. Dit alles over 18 holes, dus een gemiddelde van 4,4 slagen per hole hebben we het er behoorlijk netjes vanaf gebracht.
Dit bloedstollend spannende potje minigolf was dan ook het absolute einde van ons kamp (nou ja, buiten het opruimen van de spullen op het gebouw dan) – en het is er zeker een die we ons nog lang zullen blijven herinneren. We hopen dat jullie hebben genoten van deze blog, hopelijk tot ons volgende vijfjarige jubileum van stilte op scoga.nl.