Ardennen 2016, dag 3
Zoals beloofd gisteren….. hier het verhaal van de dropping.
Gisteren avond rond 22:00 uur werden de jongelui gedropt. Na diverse tips over de kortste route die door het bos liep, kozen alle groepen ervoor toch over de weg te lopen.
Toch spannend zo’n vreemd bos? Rond 23:30 uur was de eerste groep terug, rond 1:00 uur de laatste. Net op tijd, want toen begon het hard te regenen. De jongelui hebben zich prima vermaakt, de Lijdingx zaten gapend bij het kampvuur te hopen dat ze snel terug zouden zijn, zodat zij naar bed konden.
Vanmorgen was het wederom weer vroeg dag. De wentelteefjes blijken favoriet dit kamp en worden met smaak door alle jongelui gemaakt. De Lijdingx hebben liever een gebakken ei en een tosti. Zoals afgesproken waren alle patrouilles om 10:00 uur zo goed als klaar voor het programma van vandaag; Fietsen! Met jassen (toch wel een beetje fris) en een lunchpakketjes in de rugzak gingen wij op weg. Wessel maakte zich wat druk of het wel goede fietsen zouden zijn, niet van die ‘postcodeloterij fietsen’. De Lijdingx konden alleen maar denken… waren het maar ‘postcodeloterij fietsen’. Er stonden 24 grijze en gele fietsen met verschillende roestplekken voor ons klaar. Gelukkig zaten er geen lamp, slot, bel en versnellingen op, dat scheelt dan weer wat gewicht met fietsen. En wederom vroegen wij ons af; wat is er nou mis met een ‘postcodeloterij fiets’?
Per patrouille werd er gefietst. We besloten de knooppuntenroute te volgen, wat erg goed bleek te werken. Vol goede moed zijn we richting Bocholt vertrokken. En inderdaad, halverwege hadden we inderdaad het idee dat we al bijna thuis waren. Gelukkig stond daar een mooie uitkijktoren en werden we vermaakt door een stuntende straaljager. Genoeg ontspanning om met gemak onze tocht richting het Brouwerijstadje te vervolgen.
Eenmaal in Bocholt aangekomen, hebben wij de fietsen tegenover een kroegje geparkeerd. De jongelui kregen 1,50 euro en 2 uur de tijd om het stadje te verkennen. De Lijdingx voelden zich verplicht een wakend oog op de fietsten te werpen en moesten zich noodgedwongen settelen op het terras in de zon. Iedereen blij. De jongelui hebben zich goed vermaakt. Wessel, Bram, Jeroen en Bas waren op zoek naar een shoarmatent, Bradley was het hier duidelijk niet mee eens, die wilde niet naar binnen bij zo’n vies hok. Wessel en Meijer (Bram) hebben rode petjes gekregen bij een supermarkt. Dit viel in de smaak bij de rest en Chris heeft voor de hele bubs petjes gescoord. Geheel tegen de verwachting van de Lijdingx in. Proberen wij geen jasje dasje scouting te zijn met strikte kledingvoorschriften, kiezen ze er zelf voor om allemaal hetzelfde te dragen. Ze blijven je verbazen.
Rond 15:00 uur terug naar het kampterrein, ai… wat viel dat tegen. Veel geklaag over zadelpijn, pijn in de benen en vermoeidheid. Bas werd de laatste 15 km geduwd door de Lijdingx. We probeerden zo hier en daar nog wat af te snijden, maar helaas vielen we direct door de mand en bleken wij echt geen goede Scouts te zijn. Uiteraard fietsten we weer verkeerd of konden we de weg niet terug vinden. Gelukkig stimuleerden iedereen elkaar en bleef het gezellig onderweg. (Jeroen speelde af en toe een vrolijk deuntje op zijn mondharmonica) Uiteindelijk zijn we allemaal zonder verwondingen, kapotte banden of overige mankementen (want wat niet op de fiets zit, kan ook niet stuk gaan… dat scheelt) terug gekomen. Allemaal met 53 km in de benen, (rode) petje af!
Uiteraard is er veel honger gekweekt, dus Paul, Jelco, Aik en Marion zijn snel naar de winkel gereden om BBQ spullen in te slaan voor iedereen. (wel Lidl natuurlijk). Momenteel (19:50 uur) zijn de BBQ’s ontstoken en maakt de chemische spiritus geur plaats voor het aroma van gebakken frikandellen. Het begint helaas al snel af te koelen, dus we zullen de rest van de avond waarschijnlijk om het kampvuur doorbrengen. Geen straf na zo’n intensieve dag.
